THE BASIS OF INTERNATIONAL ECONOMIC LAW

THE BASIS OF INTERNATIONAL ECONOMIC LAW

The traditional principles of international law such as pacta sunt servanda, freedom, sovereign equality, reciprocity and economic sovereignty are also treated as the basis of the international economic law.[1] Furthermore, international economic law also based on modern and evolving principles such as:

a)      The duty to co-operate,

b)      Permanent sovereignty over natural resources

c)   Preferential treatment for developing countries in general and the least-develop countries in particular.

All the international law came from the same sources which are from Article 38(1) of the Statute of the International Court of Justice. Same article is applicable to the international economic law. In the article, it was stated that in deciding the international dispute, the Court shall apply:[2]

a)      International conventions, whether general or particular, establishing rules recognized by the contesting states;

b)      International custom, as the evidence of a general practice accepted as law;

c)      The general principles of law recognized by civilised nations;

d)     Subject to the provision of Article 59, judicial decisions and the teachings of the most highly qualified publicists of the various nations, as subsidiary means for the determination of rules of law.

PRINCIPLES OF INTERNATIONAL ECONOMIC LAW

United Nations General Assembly Special Sixth Session in 1974 adopted the New International Economic Order (NIEO) the Charter of Economics Rights and Duties of States (CERDS) of 1974 as part of its resolutions.[3] The purpose is to restructure the international order toward greater equity for developing countries, particularly in reference to a wide range of trade, financial, commodity, and debt-related issues.[4] Fundamentals of international relations are stated in Chapter 1 of the Charter where the economic as well as other relations among states shall be governed by several principles. The principles are sovereignty, territorial integrity and political independence of States, sovereign equality of all States, non-aggression, non-intervention, mutual and equitable benefit, peaceful coexistence, equal rights and self determination of peoples, peaceful settlement of disputes and remedying injustices which deprive a nation for its development. Besides that, other principles which are listed altogether are fulfillment of good faith and respect of human rights of international obligations, no hegemony and spheres of influence, promotion of international social justice, international co-operation for development and free access to and from the sea by land-locked countries within the framework of all the aforementioned principles.[5]

            Chapter II of the charter on Economic Rights and Duties of States in Articles 1, 2, 4 and 5 stated the economic rights and duties of states in detail where:[6]

 Article 1

Every State has the sovereign and inalienable right to choose its economic system as well as its political, social and cultural systems in accordance with the will of its people, without outside interference, coercion or threat in any form whatsoever.

Article 2

1. Every State has and shall freely exercise full permanent sovereignty, including possession, use and disposal, over all its wealth, natural resources and economic activities.

2. Each state has the right:

(a)        To regulate and exercise authority over foreign investment within its national      jurisdiction in accordance with its laws and regulations and in conformity with its      national objectives and priorities. No State shall be compelled to grant preferential          treatment to foreign investment;

(b)       To regulate and supervise the activities of transnational corporations within its     national jurisdiction and take measures to ensure that such activities comply with its            laws, rules and regulations and conform with its economic and social policies.             Transnational corporations shall not intervene in the internal affairs of a host State.   Every State should, with full regard for its sovereign rights, cooperate with other            States in the exercise of the right set forth in this subparagraph;

(c)        To nationalize, expropriate or transfer ownership of foreign property, in which case         appropriate compensation should be paid by the State adopting such measures, taking            into account its relevant laws and regulations and all circumstances that the State       considers pertinent. In any case where the question of compensation gives rise to a controversy, it shall be settled under the domestic law of the nationalizing State and by             its tribunals, unless it is freely and mutually agreed by all States concerned that other      peaceful means be sought on the basis of the sovereign equality of States and in         accordance with the principle of free choice of means.

Article 4

Every State has the right to engage in international trade and other forms of economic cooperation irrespective of any differences in political, economic and social systems. No State shall be subjected to discrimination of any kind based solely on such differences. In the pursuit of international trade and other forms of economic cooperation, every State is free to choose the forms of organisation of its foreign economic relations and to enter into bilateral and multilateral arrangements consistent with its international obligations and with the needs of international economic cooperation.

Article 5

All States have the right to associate in organizations of primary commodity producers in order to develop their national economies, to achieve stable financing for their development and, in pursuance of their aims, to assist in the promotion of sustained growth of the world economy. In particular accelerating the development of developing countries. Correspondingly, all States have the duty to respect that right by refraining from applying economic and political measures that would limit it.

            These provision in the charter was not having a binding legal effect, but many of the principles laid down in the Charter have been referred as representing the basis for the international economic law development. The most important principle in the international economic law is the right for the state to develop their own economic. This right should be maintain in order to sustain the economic development and prevent the state from being isolated in the economic arena. This is because, one of the vital elements of New International Economic Order (NIEO) and the Charter of Economics Rights and Duties of States (CERDS) was the economic development of states. The right of economic development then strengthened through a 1986 resolution of the UN General Assembly the article 1 and 2 of the resolution.[7]

            These right to development in the 1986 resolution enabled the international States develop and support any other principles regarding international trade and development. Furthermore, it also trigger the spirit for the developing countries to get special and preferential treatment in order to them to grow and strengthens their international economic. Besides that, it also realized the community on the need to address the problem of the international debt.[8]

---

[1] Professor S.P Subedi, University of Leeds, (2006), International Economic Law, Section A: Evolution and Principles of International Economic Law, University of London 2007, pg 22.

[2] Article 38 of the Statute of International Court of Justice.

[3] ‘Declaration for the Establishment of a New International Economic Order’, United Nations General Assembly document A/RES/S-6/3201 of 1 May 1974. http://www.un-documents.net/s6r3201.htm .[11 May 2013].

[4] ‘Declaration for the Establishment of a New International Economic Order’, United Nations General Assembly document A/RES/S-6/3201 of 1 May 1974. http://www.un-documents.net/s6r3201.htm .[11 May 2013].

[5] UN Document of General Assembly 1974, Chapter 1 of the Charter of Economic Rights and Duties: Fundamentals of International Economic Relations.  

[6]  UN Document of General Assembly 1974, Chapter 1 of the Charter of Economic Rights and Duties: Fundamentals of International Economic Relations.  

[7]  Professor S.P Subedi, University of Leeds, (2006), International Economic Law, Section A: Evolution and Principles of International Economic Law, University of London 2007, pg 26.

[8]  Professor S.P Subedi, University of Leeds, (2006), International Economic Law, Section A: Evolution and Principles of International Economic Law, University of London 2007, pg 27.

kelebihan dan kekurangan syarikat berbanding perkongsian

Kelebihan Penubuhan Syarikat Berbanding Perkongsian

1.      1. Status undang-undang

Dari segi status perundangan, syarikat dianggap sebagai ‘artificial legal person’ setelah ia diperbadankan yang mana ia mempunyai keupayaan untuk mendakwa dan didakwa. Hal ini kerana, syarikat dan ahli-ahlinya adalah dua entiti yang berbeza dan terasing antara satu sama lain. Jika dibandingkan dengan perkongsian, ia tidak mempunyai status undang-undang yang tertentu. Malahan, firma adalah bertanggungan terhadap tindakan yang dilakukan oleh pekongsi yang menjalankan urusan biasa perniagaan.[1]  

2.      2. Tanggungan ahli

Dengan statusnya sebagai entiti yang berasingan daripada ahlinya, ahli kepada syarikat mempunyai tanggungan yang terhad berbanding perkongsian. Hal ini kerana hutang syarikat adalah tidak bercampur dengan ahli-ahlinya. Ahli-ahli hanya bertanggungan setakat syer yang disumbangkannya dan setelah selesai membayar jumlah syer, ahli syarikat itu tidak lagi mempunyai tanggungan. Namun, dalam perkongsian, tanggungan ahli adalah tidak terhad dan berkongsi tanggungan dengan rakan kongsi yang lain. Menurut seksyen 11, setiap rakan kongsi bertanggungan secara bersama dalam semua hutang dan tanggungan firma.

Selain itu, menurut seksyen 14 Akta Perkongsian 1961, rakan kongsi juga adalah bertanggungan terhadap tindakan tort yang dilakukan oleh rakan kongsi yang lain jika perlakuan tort itu dilakukan dalam urusan biasa perniagaan atau dalam bidang kuasa yang diberi kepadanya. Contohnya di dalam kes Hamlyn v. Houston & Co.[2], seorang rakan kongsi firma defendan telah merasuah seorang kerani firma lain untuk memperolehi maklumat sulit firma berkenaan. Kebocoran maklumat tersebut telah menyebabkan kerugian terhadap firma itu menanggung kerugian. Firma itu kemudiannya membawa tuntutan terhadap Housten &Co. untuk ganti rugi. Mahkamah memutuskan bahawa oleh kerana perlakuan rasuah itu berlaku dalam urusan biasa perniagaan yang dilakukan oleh rakan kongsi tersebut, maka firma defendan adalah bertanggungan walaupun maklumat tersebut diperolehi melalui cara yang salah. 

3.      3. Jumlah keahlian

Jumlah keahlian syarikat yang lebih banyak daripada perkongsian memberi kelebihan kepada syarikat kerana lebih ramai jumlah ahli, maka lebih banyak modal sumbangan dapat dikumpulkan. Jumlah keahlian minimum untuk syarikat ialah dua orang hingga maksima 50 orang bagi syarikat persendirian dan tiada had bagi syarikat awam memungkinkan lebih banyak modal dapat dikumpul melalui pembelian syer dan saiz perniagaan adalah lebih besar daripada perkongsian yang mana menghadkan keahlian kepada jumlah maksima seramai 20 orang dan pengecualian hanya kepada perkongsian yang menjalankan perniagaan bersifat profesion.[3]

4.      4. Jangka hayat terjamin

Perniagaan berbentuk syarikat mempunyai jangka hayat yang lebih terjamin jika dibandingkan dengan perkongsian. Hal ini kerana, jika berlaku kematian ahli atau pengarah syarikat tersebut, syarikat tidak akan terbubar dengan sendirinya sepertimana yang berlaku kepada perkongsian melainkan adanya proses penggulungan di bawah Akta Syarikat 1965. Dalam perkongsian, terdapat suatu peruntukan yang memperuntukkan mengenai pembubaran perkongsian secara automatik jika berlaku kematian salah seorang rakan kongsi atau terjadinya bankrap jika tiada perjanjian sebaliknya.[4]

Keburukan Penubuhan Syarikat Berbanding Perkongsian

1.      1. Prosedur bagi pembentukan

Prosedur bagi penubuhan perkongsian lebih mudah jika dibandingkan dengan prosedur pemnubuhan syarikat yang lebih bersifat teknikal. Dalam perkongsian, ia hanya perlu didaftarkan kepada Pendaftar Perniagaan di bawah Akta Pendaftaran Perniagaan 1956. Perkongsian juga boleh wujud secara tidak formal iaitu secara lisan. Namun, dalam pembentukan syarikat, sebelum membuat pendaftaran nama syarikat harus direzabkan[5] yang mana dibuat dalam borang tertentu dan berkesan dalam masa 3 bulan. Penubuhannya perlulah dilakukan secara formal dan bertulis dengan mengemukakan borang tertentu iaitu ‘Article of association’ (AOA), ’ memorandum of association’ (MOA) dan mengemukakan deklarasi statutori.[6]

2.      2. Kos Pendaftaran dan Percukaian

Jika dibandingkan antara yuran pembentukan syarikat dengan perkongsian, yuran pembentukan syarikat adalah lebih mahal. Hal ini kerana syarikat perlu didaftarkan dengan Suruhanjaya Syarikat Malaysia. Dari segi percukaian, firma perkongsian adaah tidak tertakluk kepada cukai kerana rakan kongsi akan dicukai secara individu. Berbanding dengan syarikat, pelbagai cukai tambahan perlu dibayar oleh syarikat memandangkan syarikat ialah suatu entiti berasingan.

3.    3.   Penzahiran Laporan

Bagi perkongsian, tiada maklumat perlu dikemukakan kepada Pendaftar Perniagaan. Bagi syarikat pula, laporan kewangan perlu di audit oleh juruaudit yang bertauliah dan dokumen-dokumen mestilah lengkap dan dikemaskinikan terutamanya syarikat awam.

---

[1] Seksyen 7 Akta Perkongsian 1961.

[2] [1903] 1 KB 81, 87 LT 500.

[3] Seksyen 14 Akta  Syarikat 1965.

[4] Seksyen 35(1) Akta Perkongsian 1961.

[5] Seksyen 22(7) Akta Syarikat 1965.

[6] Seksyen 16(1) dan (2) Akta Syarikat 1965.

ciri-ciri perkongsian

Menurut seksyen 3(1) Akta Perkongsian 1961, perkongsian ialah suatu hubungan yang wujud antara beberapa orang yang menjalankan perniagaan bersama-sama bertujuan untuk mendapatkan keuntungan. Melalui definisi ini, elemen yang penting dalam perkongsian ialah adanya perniagaan, yang dijalankan secara bersama, dengan tujuan mendapatkan keuntungan. Dalam kes Mollow, March & Co. v. The Court of Wards[1], Sir Montague Smith menyatakan bahawa dalam perkongsian pihak-pihak dalam perkongsian itu mesti telah bersetuju menjalankan perniagaan atau berkongsi keuntungan bersama dengan cara tertentu.

Perkongsian perlu didaftarkan di bawah Akta Pendaftaran Perniagaan 1956 secara lisan mahupun secara bertulis melalui borang A di bawah Akta Pendaftaran Perniagaan 1956. Dalam perkongsian, biasanya pihak-pihak akan membentuk suatu perjanjian perkongsian bagi mengelak sebarang perselisihan. Perjanjian ini tidak berbeza dengan kontrak-kontrak lain. Perjanjian tersebut kebiasaannya akan menyebut tentang syarat-syarat perkongsian, nama firma, nama rakan kongsi, jenis dan tempat perniagaan, nisbah pembahagian keuntungan atau kerugian, hak dan tugas rakan kongsi, cara menjalankan perniagaan dan bagaimana perkongsian akan dibubarkan. Malahan, seksyen 21 Akta Perkongsian 1961 juga menggalakkan pembentukan perjanjian ini. Walau bagaimanapun, suatu perkongsian juga boleh wujud tanpa perjanjian namun ia akan tertakluk di bawah peruntukan di dalam Akta Perkongsian 1961.

            Mengenai jumlah keahlian perkongsian, Akta Perkongsian 1961 tidak menyebut tentang jumlah keahlian, namun seksyen 14 Akta Syarikat 1965 ada menyebut tentang had jumlah keahlian dalam perkongsian iaitu tidak boleh melebihi 20 orang tetapi terdapat pengecualian bagi perkongsian yang menjalankan perniagaan secara amalan profesion seperti peguam dan akauntan, keahliannya boleh melebihi 20 orang[2] namun tidak melebihi 50 orang. Rakan kongsi bertindak sebagai ejen kepada firma dan berhak campur tangan dalam pengurusan firma dan firma dianggap sebagai satu entiti bersama ahlinya yang mana ia tidak terasing daripada ahlinya kerana mengikut seksyen 7 Akta Perkongsian 1961, segala tindakan yang diambil oleh pekongsi adalah mengikat firma jika dijalankan dalam urusan biasa perniagaannya. Hal ini bermakna, rakan kongsi lain juga turut bertanggungan terhadap tindakan yang diambil rakan kongsi yang lain selagi tindakan itu dijalankan di dalam skop kuasanya. Mengikut seksyen 11[3] setiap rakan kongsi adalah bertanggungan secara bersama dengan pekongsi lain bagi semua liabiliti firma.

Dari segi percukaian, setiap rakan kongsi dicukaikan secara individu manakala firma tidak perlu membayar cukai. Ciri-ciri lain perniagaan perkongsian ialah dari segi pembubarannya. Akta Perkongsian memperuntukkan beberapa kaedah pembubaran, yang pertama ialah pembubaran secara sendiri. Pembubaran jenis ini terjadi apabila pihak-pihak dalam perkongsian telah menetapkan bahawa perkongsian itu akan terbubar apabila tujuan perkongsian itu ditubuhkan telah tercapai (terbubar apabila sesuatu kerja itu selesai)[4] dan apabila terjadinya kematian seorang rakan kongsi atau kebankrapan.[5] Kaedah kedua ialah pembubaran melalui notis mengikut seksyen 34(1)(c) dan 34(2), dan pembubaran oleh mahkamah menurut seksyen 37 Akta Perkongsian 1961.

---

[1] (1872) LR 4PC 419.

[2] Seksyen 14 (3)(a) 

[3] Akta Perkongsian 1961.

[4] Seksyen 34(1) Akta Perkongsian 1961.

[5] Seksyen 35(1) Akta Perkongsian 1961.

ciri-ciri syarikat

Syarikat ditubuhkan melalui pendaftaran di bawah Seksyen 4 Akta Syarikat 1965 yang menjelaskan bahawa ‘syarikat’ merupakan syarikat yang diperbadankan di bawah Akta ini atau enakmen yang sebelumnya. Syarikat ialah sebuah persatuan yang diperbadankan yang menjadikannya sebagai entiti yang berasingan daripada orang yang menubuhkannya. Hal ini bermakna syarikat dianggap sebagai ‘seseorang’ di bawah maksud perundangan dan ia tidak termasuk dengan orang yang menubuhkan syarikat tersebut sepertimana yang diputuskan di dalam kes Solomon v. Solomon & Co. Ltd.[1] Kesannya ialah syarikat boleh mendakwa dan didakwa di sisi undang-undang atas namanya sendiri, boleh mewarisi dan memiliki harta secara kekal serta menghadkan tanggungan ahli-ahlinya sebagimana yang dinyatakan dalam Seksyen 16(5).[2]

Dari segi tanggungan setiap ahli syarikat, ia boleh jadi terhad atau tidak terhad, bergantung kepada pembahagian sesebuah syarikat. Tanggungan ahli hanya timbul apabila berlaku pembubaran syarikat dan aset syarikat tidak mencukupi untuk melangsaikan hutang-hutangnya.[3] Contohnya, bagi syarikat berhad yang dihadkan oleh syer, ahli hanya bertanggungan setakat aset yang disumbangkannya yang mana setelah ahli tersebut selesai membayar syernya, maka tiada lagi tanggungan yang dipikul olehnya. Walau bagaimanapun, tanggungan syarikat kepada hutang-hutangnya adalah tidak terhad.

Apabila seseorang itu menjadi pemegang syer, adakah secara automatik orang tersebut menjadi ahli kepada syarikat? Status keahlian tidak bergantung sama ada seseorang itu mempunyai syer atau tidak di dalam syarikat. Di dalam kes Raja Khairulzaman Shah v. Zaman Indah Sdn. Bhd[4] telah diputuskan bahawa seseorang itu tidak memegang status keahlian hanya semata-mata kerana mempunyai syer dalam syarikat. Jika seseorang itu ingin memegang status keahlian, seksyen 16(6) menyenaraikan dua cara iaitu dengan memohon untuk membeli kepada memorandum dan bersetuju untuk menjadi ahli dengan namanya tersenarai dalam senarai ahli.

Selain itu, dari segi jumlah ahli dalam syarikat, ia bergantung kepada jenis syarikat. Jika syarikat itu ialah syarikat persendirian, maka had maksimum jumlah ahli ialah 50 orang[5] dan jika syarikat tersebut merupakan syarikat awam, tiada had maksimum bagi jumlah ahli.

Di samping itu, semua ahli syarikat mempunyai hak yang diperuntukkan oleh Akta yang mana akan dinikmati hanya setelah seseorang menjadi ahli kepada syarikat. Antara hak yang dinikmati oleh ahli-ahli ialah[6]:

a.       Hak untuk memastikan bahawa segala peraturan di dalam memorandum dan tataurusan syarikat diikuti.

b.      Hak untuk menghalang berlakunya tindakan ultra vires dan menyalahi undang-undang di dalam syarikat.

c.       Hak untuk mendapat makluman mengenai rekod syarikat.

d.      Hak untuk menghadiri dan mengundi dalam mesyuarat agung.

e.       Hak bagi layanan yang adil tanpa mengira bilangan syer dalam syarikat.

Dari segi pentadbiran, ia dijalankan oleh badan lembaga pengarah yang mana telah diperuntukkan dalam seksyen 122(3) Akta Syarikat 1965, pengarah syarikat hendaklah dilantik dengan sekurang-kurangnya dua orang yang bermastautin di Malaysia. Namun begitu, pengarah tersebut tidak secara automatik menjadi ahli kepada syarikat. Mengenai cirri-ciri pengarah, seksyen 129(1) telah menghadkan hanya orang yang tidak melebihi 70 tahun sahaja yang boleh dilantik sebagai pengarah di syarikat awam.

         Disamping itu, sesebuah syarikat mestilah mempunyai perlembagaan bertulis dalam bentuk memorandum dan tataurusan persatuan syarikat. Tataurusan ini merupakan suatu kod peraturan syarikat dan terpakai kepada syarikat serta ahli-ahlinya. Memorandum pula merujuk kepada suatu struktur syarikat yang mengandungi maklumat tentang syarikat kepada pihak yang ingin berurusan dengan syarikat. Dari segi percukaian pula, kadar cukai syarikat adalah sama dengan jenis perniagaan yang lain namun berbeza dari segi cukai tambahan yang merangkumi cukai pembangunan sebanyak lima peratus[7] dan cukai harta. Selain itu, ciri-ciri lain syarikat ialah ahli syarikat yang memegang syer boleh memindahkan syer dalam syarikat seperti yang diperuntukkan dalam seksyen 103 Akta Syarikat 1965 namun pemindahan syer ini tertakluk kepada sekatan-sekatan tertentu.

            Di dalam syarikat, apabila modal telah dilaburkan oleh ahli syarikat, ia tidak boleh dikembalikan semula kepada mereka bagi syarikat berhad, namun bagi syarikat tidak terhad, peraturan ini tidak terpakai. Syarikat juga mempunyai keupayaan untuk membuat pinjaman di bawah nama syarikat tersebut tetapi pinjaman tersebut hanya boleh digunakan bagi tujuan yang telah ditetapkan dalam objek syarikat. Dari segi pembubaran pula, mengikut seksyen 211, syarikat boleh dibubar dengan mengikut cara tertentu, iaitu pertama mengikut perintah mahkamah yang mana ia adalah wajib bagi pembubaran, kedua secara sukarela.

---

[1] (1897) AC 22.

[2] Seksyen 16(5) Akta Syarikat 1965.

[3] Aishah Bidin. Undang-Undang Syarikat di Malaysia, Dewan Bahasa dan Pustaka Kuala Lumpur, 2001, hlm 16.

[4] (1979) 2 MLJ 181.

[5] Seksyen 15(1) Akta Syarikat 1965.

[6] Aishah Bidin. Undang-Undang Syarikat di Malaysia, Dewan Bahasa dan Pustaka Kuala Lumpur, 2001, hlm 17.

[7] Seksyen 16 Akta Cukai Pendapatan 1967.