Thursday, 5 January 2012
THE RED TROMPAH: undang-undang keluarga-perkahwinan
THE RED TROMPAH: undang-undang keluarga-perkahwinan: Penjelasan mengenai perkahwinan warga Malaysia yang diupacarakan di luar negara Mengikut definisi, perkahwinan adalah hubungan sah di sis...
Perbandingan curi n rompak dalam Kanun Keseksaan dengan Undang-Undang Jenayah Islam
Jenayah curi dan rompak bukan sahaja diperuntukkan di bawah Kanun Keseksaan malah terdapat juga di dalam Undang-Undang Jenayah Islam. Kedua-dua sumber perundangan ini jika dibandingkan sememangnya berbeza dari segi definisi, mens rea, actus reus, peruntukan, hukuman dan pelaksanaan hukumannya.
Perbuatan curi biasanya membawa maksud mengambil sesuatu milik orang lain tanpa izin dan selalunya dilakukan secara sembunyi-sembunyi. Menurut Kanun Keseksaan, kesalahan curi diperuntukkan dalam seksyen 378 yang mengatakan “Barangsiapa yang bermaksud hendak mangambil dengan curangnya apa-apa harta yang boleh dialih daripada milik mana-mana orang dengan tiada kerelaan orang itu, menggerakkan harta itu dengan tujuan hendak mengambilnya, adalah dikata melakukan kesalahan mencuri.” Jenayah curi mengikut perspektif Islam, curi dalam bahasa Arab dipanggil sariqah yang bermaksud mengambil sesuatu secara sulit dan menurut syara’ pula curi adalah mengambil harta orang lain secara sulit tanpa sebarang hak dari tempat simpanannya dengan syarat-syarat tertentu. Jenayah curi menurut Undang-Undang Islam menekankan 2 komponen iaitu pencuri dan barang yang dicuri. Oleh kerana jenayah curi termasuk salah satu jenayah yang dikenakan hukuman Hudud, maka syarat-syarat untuk mensabitkan seseorang melakukan jenayah curi ini adalah ketat.
Perbandingan jenayah curi dalam Kanun Keseksaan dengan curi dalam Undang-Undang Jenayah Islam terkandung di dalam mens rea jenayah itu sendiri. Mens rea bermaksud niat atau tujuan si pencuri yang melakukan kesalahan curi itu. Unsur mens rea dalam kesalahan curi menurut Akta 574 ialah pencuri itu mestilah berniat curang atau dishonest intention untuk mengambil harta itu. Di dalam Kanun Keseksaan, niat curang adalah unsur yang perlu dipenuhi dalam kesalahan mencuri, iaitu niat hendak mengambil dengan curang. Maksud dengan curang adalah seperti yang diterangkan dalam seksyen 24 Kanun Keseksaan iaitu “Barangsiapa yang melakukan sesuatu perkara dengan niat hendak menyebabkan kedapatan salah kepada seseorang, atau kehilangan salah kepada seseorang lain, adalah dikatakan melakukan perkara itu dengan curang.” Unsur niat curang ini mestilah wujud ketika harta itu mula digerakkan oleh penjenayah. Selain itu, unsur kerelaan pemilik harta itu juga termasuk dalam kategori mens rea. Perbuatan mengambil harta orang lain tanpa kerelaan atau izin tuan punya harta adalah suatu kesalahan mencuri namun jika perbuatan mengambil harta orang lain dengan mendapat kerelaan atau izin tuan punya harta itu bukanlah suatu perbuatan mencuri. Manakala mens rea bagi kesalahan mencuri bawah Undang-Undang Islam ialah si pencuri itu melakukan kesalahan mencuri dengan sengaja dan bukannya mencuri dalam keadaan darurat, dipaksa untuk mencuri atau terpaksa mencuri kerana terlalu lapar, terlalu miskin dan sebagainya. Hukuman hadd tidak akan dikenakan kepada seseorang yang telah dipaksa mencuri dan seseorang yang terpaksa mencuri kerana terlalu lapar atau terlalu miskin. Orang yang terpaksa mencuri disebabkan tersangat lapar (kebuluran) atau terlalu dahaga yang boleh membawa kepada maut tidak boleh juga dikenakan hukuman hadd, kerana mereka yang dalam keadaan tersebut adalah termasuk dalam darurat yang diharuskan oleh syarak melakukan perkara yang dilarang tetapi hakim boleh mengenakan hukuman takzir keatas pencuri itu mengikut kearifan dan kebijaksanaannya.. Kes ini adalah merujuk kepada Kaedah Fiqhiyyah yang bermaksud :”Darurat (dalam keadaan yang memaksa) diharuskan melakukan perkara yang dilarang”(Al- Ashbah dan An – Nazha’ir). Pencuri itu juga perlu ada niat untuk menghilangkan harta itu dari jangkauan tuannya semasa memindahkan harta tersebut. Selain itu, mens rea dari segi pengetahuan seseorang tentang pengharaman mencuri juga penting dalam menyabitkan seseorang di bawah Undang-Undang Jenayah Islam. Contohnya, seseorang yang tidak mempunyai pengetahuan akan pengharaman mencuri seperti orang gila yang melakukan kesalahan mencuri tidak boleh disabitkan kesalahan curi. Hal ini adalah bersandarkan kepada hadis Rasulullah s.a.w yang bermaksud “Diangkat pena (dosa) dari 3 pihak, orang yang tidur sehingga dia bangun, kanak-kanak sehingga dia baligh, dan orang gila sehingga dia berakal” (Hadis riwayat Muslim).
Perbandingan kesalahan curi antara Kanun Keseksaan dengan Undang-Undang Islam dapat dilihat dari segi actus reus atau ciri-ciri fizikal yang terlibat dalam jenayah curi. Merujuk kepada seksyen 378 Kanun Keseksaan, perkataan yang menunjukkan actus reus yang ada dalam kesalahan curi ialah perkataan ‘mengambil’ harta yang boleh dialih dan ‘menggerakkan’ harta itu. Hal ini bermakna seseorang yang melakukan perbuatan mengambil dan menggerakkan harta milik orang lain dengan tujuan mencuri seperti mana yang diterangkan dalam seksyen 378 itu adalah dikatakan melakukan perbuatan curi di bawah Kanun Keseksaan. Unsur actus reus ‘mengambil’ ialah harta itu mestilah diambil keluar daripada milik (take out of the possession) orang lain. Kanun Keseksaan memperuntukkan harta yang dicuri itu hendaklah dikeluarkan daripada milik orang yang memilikinya. Istilah ‘milik’ tidak diterangkan secara terperinci di dalam Kanun Keseksaan, tetapi seksyen 27 Kanun Keseksaan dapat digunakan sebagai panduan iaitu “Apabila harta ada dalam milik isteri, kerani atau orang gaji seseorang, bagi pihak orang itu, maka harta itu adalah dalam milik orang itu dalam erti kanun ini.” Yang dimaksudkan dengan ‘menggerakkan’ ialah pencuri itu perlu menggerakkan harta itu dengan tujuan hendak mengambilnya. Suatu bentuk pergerakan mestilah wujud terhadap harta itu. Maksud ‘menggerakkan’ tidak semestinya menggerakkan harta itu keluar jauh dari capaian pemiliknya tetapi sudah memadai dengan tujuan hendak mengambilnya. Ia sudah boleh disabitkan kesalahan mencuri di dalam undang-undang jenayah moden. Actus reus curi menurut Islam juga lebih kurang serupa seperti actus reus curi mengikut Kanun Keseksaan iaitu memindahkan secara bersembunyi harta alih dari jangkaan atau milikan tuannya tanpa izin pemilik harta itu. Persamaan jenayah curi menurut Kanun Keseksaan dengan Undang-Undang Islam ialah perlakuan mencuri itu berlaku secara sembunyi-sembunyi dan bukan secara terang-terangan.
Hukuman dan cara pelaksanaan hukuman antara jenayah curi menurut Kanun Keseksaan dengan Undang-Undang Jenayah Islam juga berbeza. Seksaan bagi kesalahan mencuri mengikut Kanun Keseksaan Malaysia diperuntukkan di bawah seksyen 379 yang mengatakan “Barangsiapa melakukan kesalahan mencuri hendaklah diseksa dengan penjara selama tempoh yang boleh sampai 3 tahun atau dengan denda atau dengan kedua-duanya dan bagi kesalahan kali kedua atau yang kemudian bolehlah dikenakan penjara atau denda atau sebat atau mana-mana dua daripada seksaan itu.” Selain itu, seksyen 380 Kanun Keseksaan pula memperuntukkan ”Barangsiapa melakukan kesalahan mencuri dalam mana-mana bangunan, khemah atau perahu yang digunakan sebagai tempat kediaman manusia, atau untuk simpanan harta benda, hendaklah diseksa dengan penjara selama tempoh yang boleh sampai tujuh tahun, dan bolehlah juga dikenakan denda, dan bagi kesalahan kali yang kedua atau yang kemudian hendaklah diseksa dengan penjara dan boleh juga dikenakan denda atau sebat”. Manakala bagi kesalahan pecah rumah dan curi pula seksyen 454 memperuntukkan hukuman penjara selama 3 tahun dan denda dan jika kesalahannya ialah mencuri maka tempoh penjara boleh dilanjutkan hingga 10 tahun.
Hukuman jenayah curi di bawah Undang-Undang Jenayah Islam pula terdapat dalam ayat Al-Quran surah al-Maidah ayat 38 hingga 39 yang menyebut : “Lelaki yang mencuri dan perempuan yang mencuri, potonglah tangan kedua-dua (sebagai) pembalasan bagi apa yang mereka kerjakan dan sebagai siksaan dari Allah, dan Allah maha perkasa lagi bijaksana. Maka barangsiapa bertaubat (diantara pencuri itu) sesudah melakukan kejahatan itu dan memperbaiki diri, maka sesungguhnya Allah menerima taubatnya. Sesungguhnya Allah maha pengampub lagi maha penyanyang”. Para ulama’ bersepakat menyatakan bahawa apabila tangan pencuri telah dipotong dan barang yang dicuri masih ada,wajib dikembalikan barang itu kepada tuannya. Tetapi jika barang itu sudah rosak, ulamak berselisih pendapat mengenainya. Menurut Hanafi, pencuri yang telah dipotong tangannya tidak wajib lagi mengantikan barang yang rosak ditangannya itu atau membayar harganya.Manakala menurut Maliki pula, jika pencuri itu orang kaya semasa menjalani hukuman potong tangan, wajib memotong tangan dan membayar ganti rugi barang yang rosak itu. Tetpi jika dia orang miskin, maka tidak wajib menggantikan barang yang telah rosak itu. Manakala menurut Syafie dan Hambali pula hendaklah memotong tangan bersama membayar ganti rugi barang yang telah rosak samaada orang itu miskin atau kaya. Apabila berulang kali mencuri, para ulamak bersepakat menyatakan wajib memotong tangan kanan pada mencuri kali pertama. Apabila mencuri kali kedua, hendaklah dipotong kaki kiri hingga buku lali kecuali Hambali berkata tidak ada had lagi selepas kali ke dua. Pencuri itu hendaklah membayar harga harta barang yang di curi dan dikenakan ta’zir serta ditahan sehingga dia beertaubat. Sementara menurut Maliki dan Syafie pula, jika sekiranya pencuri mencuri kali ke tiga maka dipotong tangan kiri dan jika mencuri kali keempat maka hendaklah dipotong kaki kanan pula. Kemudian di ta’zirkan jika mencuri lagi. Pemotongan tangan keatas seorang yang telah sabit melakukan jenayah curi oleh mahkamah hendaklah dilakukan dengan cara yang dianggap paling mudah dan sesuai. Menurut catatan Ibn Qudamah, orang yang akan menjalankan hukuman potong tangan hendaklah diletakkan dalam keadaan duduk,diikat badannya agar dia tidak dapat bergerak yang mana ia boleh membahayakan dirinya, diikat tangannya dengan meninggalkan bahagian yang hendak dipotong iaitu pergelangan dan diletakkan pisau yang tajam pada pergelangan tangan itu. Pemotongan tangan itu haruslah dilakukan secara kuat dan pantas supaya dapat memotong tangan itu serta merta.
Seterusnya ialah perbandingan jenayah rompak atau samun antara Kanun Keseksaan dengan Undang-Undang Jenayah Islam. Mengikut kamus dewan bahasa dan pustaka, maksud samun sama erti dengan rompak, samun dan sakal. Samun boleh juga di maksudkan sebagai mengangkat senjata untuk mengganggu ketenteraman rakyat, sama ada membunuh, merompak, memeras dan lain-lain. Mengikut bahasa Arab pula, pelaku jenayah ini iaitu perompak dinamakan sebagai ‘qatta’u al-tariq’ yang bermaksud pemutus jalan. Mereka dinamakan sedemikian kerana orang ramai terpaksa mengelak melalui jalan tersebut, seolah-olah mereka benar-benar memutuskan jalan.
Dalam istilah syariah pula, samun membawa maksud serangan bertujuan merampas harta, membunuh atau menakutkan dengan cara terang-terangan, angkuh dan menggunakan kekuatan di kawasan yang terpencil daripada bantuan. Ia dilakukan oleh mukallaf yang tertakluk kepada undang-undang termasuk ahli zimmi dan orang murtad. Kesalahan merompak jatuh di bawah jenayah hudud yang boleh dikenakan hukuman hadd. Menurut Kanun Keseksaan, kesalahan rompak dinyatakan dalam seksyen 390 (1),(2) dan (3) yang menjelaskan bagaimana kesalahan mencuri dan pemerasan boleh menjadi rompak. Rompakan merupakan kecurian atau peras ugut akan tetapi dalam bentuk yang lebih teruk. Oleh itu, unsur-unsur peras ugut dan kecurian harus ada disamping adanya keadaan yang ditetapkan dalam rompakan. Rompakan boleh terjadi dalam dua keadaan iaitu rompakan berseorangan atau rompakan berkumpulan seperti yang dinyatakan dalam seksyen 391 Kanun Keseksaan.
Unsur mens rea jenayah rompak menurut Kanun Keseksaan dengan Undang-Undang Islam adalah sama iaitu semasa rompakan, perompak itu berniat untuk merampas harta milik orang lain dengan sengaja, berniat untuk membunuh pemilik harta itu atau mempunyai niat untuk mencederakan orang lain. Tanpa niat tersebut yang menjadi faktor mens rea terhadap rompakan itu, maka mustahil terjadinya jenayah rompak itu.
Perbandingan actus reus dalam jenayah rompak mengikut Undang-Undang Jenayah Islam ialah perlakuan atau perbuatan pencerobohan ganas dan menyerang bertujuan untuk merampas harta, membunuh atau menakutkan dengan cara terang-terangan, serta membunuh dan merompak harta. Selain itu, perompak itu juga bertindak merampas harta dengan kekerasan sama ada membawa kepada kematian atau kecederaan terhadap pemilik harta yang dirampas. Dengan berdasarkan definisi rompak yang telah dijelaskan, perbuatan menganggu laluan awam dengan tujuan menakut-nakutkan manusia juga terjumlah kepada actus reus. Mengikut Kanun Keseksaan, terdapat pecahan actus reus mengikut peruntukan seksyen-seksyen. Oleh kerana seksyen 390 (1) menyatakan “Dalam segala rompak ada kesalahan mencuri atau pemerasan”, maka actus reus rompak mengikut konteks Kanun Keseksaan adalah melibatkan perlakuan mencuri atau memeras itu sendiri, perlakuan atau cubaan merompak yang dilakukan oleh dua atau lebih orang (rompak berkumpulan dalam seksyen 391), perbuatan menyebabkan cedera semasa melakukan rompakan (seksyen 394), melakukan pembunuhan semasa rompakan (seksyen 396), merompak dengan bersenjata sehingga menyebabkan kematian atau kecederaan (seksyen 397), dan perlakuan berhimpun untuk melakukan rompakan (seksyen 402). Sebagai contohnya dalam misalan (b) iaitu A bertemu Z di jalan raya sambil menunjukkan sepucuk pistol dan meminta kepada Z dompetnya. Di sini, A telah peras ugut Z untuk mengambil dompet Z dengan menempatkan diri Z ke dalam ketakutan untuk tercedera. A telah melakukan rompakan. Actus reus dalam misalan ini ialah A menunjukkan sepucuk pistol kepada Z, meminta dompet Z dan memeras ugut Z.
Hukuman rompak dan menyamun menurut Undang-Undang Jenayah Islam ialah sekiranya membunuh hendaklah dibunuh, jika hanya merompak sahaja hendaklah dipotong tangan dan kakinya secara bersilang iaitu tangan kanan dan kaki kiri dan seterusnya kaki kanan dan tangan kiri bagi kesalahan seterusnya. Sekiranya hanya menganggu ketenteraman awam hendaklah dipenjara. Dalil perundangan berdasarkan firman Allah s.w.t. dalam surah Al-Maidah:33 yang bermaksud “Sesungguhnya balasan (yang setimpal) bagi orang-orang yang memerangi Allah dan rasul-Nya dan berusaha melakukan kerosakan di muka bumi ialah mereka dihukum bunuh atau dihukum salib atau dipotong tangan dan kaki mereka secara berselang atau dibuang negeri demikianlah mereka mendapat kehinaan di dunia dan di Akhirat kelak mereka akan menperolehi azab yang amat besar .” Manakala hukuman bagi jenayah rompak dalam Kanun Keseksaan ada dinyatakan dalam seksyen 392 hingga seksyen 402.
Kesimpulannya, banyak perbandingan sama ada persamaan atau perbezaan dalam jenayah curi dan rompak menurut Kanun Keseksaan dengan Undang-Undang Jenayah Islam. Dalam Undang-Undang Islam, kedua-dua jenayah itu termasuk dalam kesalahan hudud yang jika disabitkan boleh dikenakan hadd. Masyarakat kini memandang hukuman hudud adalah hukuman yang kejam kerana mereka kekurangan maklumat tentang syarat-syarat pelaksanaan hukuman hudud yang ketat. Jika dibandingkan dengan undang-undang ciptaan manusia, unang-undang Islam lebih menyeluruh dan bersifat memberi amaran keras supaya umat Islam tidak sewenang-wenangnya melakukan kesalahan jenayah.
Perbandingan jenayah rogol dan seks di luar tabii di bawah Kanun Keseksaan dengan Undang-Undang jenayah Islam
Kesalahan jenayah dan hukuman bagi kesalahan jenayah di Malaysia terkandung dalam Kanun Keseksaan atau Akta 574 manakala Undang-Undang Jenayah Islam yang meliputi hukum Hudud dan Qisas diperuntukkan dalam Al-Quran dan As-Sunnah selain terdapatnya kesalahan dan hukuman di bawah Takzir. Kanun Keseksaan adalah statut yang digubal oleh kerajaan yang berperanan sebagai garis panduan atau peraturan dan mesti dipatuhi oleh masyarakat. Syariah berasal dari perkataan syara’a yang membawa maksud undang-undang. Menurut kamus dewan edisi ke-3, syariah dimaksudkan sebagai hukum Islam atau mahkamah-mahkamah yang menguruskan perkara-perkara yang berkaitan dengan hukum Islam. Terdapat banyak aspek atau elemen yang boleh dibandingkan antara Kanun Keseksaan Malaysia dengan Undang-Undang Jenayah Islam. Antara perkara atau kesalahan yang boleh dibandingkan dalam kedua-dua sumber perundangan tersebut ialah jenayah rogol dan seks di luar tabii di bawah Kanun Keseksaan Malaysia dengan jenayah zina bil-jabr dan liwat di bawah Undang-Undang Jenayah Islam.
Dalam membandingkan jenayah rogol dibawah Kanun Keseksaan Malaysia dan jenayah zina dibawah Undang-Undang Jenayah Islam, terdapat beberapa perbezaan dan persamaan antara kedua-duanya. Undang-undang lazim mendefinisikan rogol sebagai persetubuhan seks tanpa keizinan yang dilakukan oleh seorang lelaki ke atas seorang perempuan yang tidak dikahwininya atau tinggal bersamanya. Jenayah rogol yang dimuatkan dalam Kanun Keseksaan Malaysia diperuntukkan dibawah seksyen 375 yang menyebut “Seseorang lelaki adalah dikatakan melakukan ‘rogol’, jika ia, kecuali dalam hal yang dikecualikan kemudian daripada ini, bersetubuh dengan seseorang perempuan dalam keadaan yang termasuk di bawah daripada perihal-perihal yang berikut:
(a) bertentangan dengan kemahuan perempuan itu;
(b) dengan tiada kerelaan perempuan itu;
(c) dengan kerelaan perempuan itu manakala kerelaannya telah didapati dengan mendatangkan kepadanya atau mana-mana orang lain ketakutan mati atau cedera, atau telah didapati melalui salah tanggapan fakta dan lelaki itu tahu atau ada sebab untuk mempercayai bahawa keadaan itu telah diberi akibat dari salah tanggapan tersebut;
(d) dengan kerelaan perempuan itu manakala lelaki itu ketahui bahawa ia bukan suaminya, dengan kerelaan itu diberi kerana perempuan itu percaya lelaki itu ialah seorang lelaki yang menjadi atau yang ia percaya menjadi suaminya yang sah disisi undang-undang atau yang kepadanya ia akan memberi kerelaan;
(e) dengan kerelaan, jika pada masa memberi kerelaan itu dia tidak boleh memahami jenis dan akibat mengenai apa yang dia memberi kerelaan;
(f) sama ada dengan kerelaan perempuan itu atau tidak jika perempuan itu di bawah umur 16 tahun.
Huraian – kemasukan adalah memadai bagi persetubuhan yang perlu bagi kesalahan merogol.
Kecualian – persetubuhan oleh seorang lelaki dengan isterinya dengan perkahwinan yang sah di bawah mana-mana undang-undang bertulis pada masa itu berkuatkuasa, atau diiktiraf dalam Persekutuan sebagai sah, bukanlah rogol.
Huraian 1- seorang perempuan-
(a) tinggal berasingan dari suaminya di bawah dekri pemisahan kehakiman atau suatu dekri tidak dibuat mutlak; atau
(b) yang memperoleh injunksi menyekat suaminya dari melakukan persetubuhan dengannya, hendaklah disifatkan sebagai bukan isteri bagi maksud seksyen ini.
Huraian 2- seorang perempuan Islam yang tinggal berasingan dari suaminya dalam tempoh edah, yang mana akan dihitung mengikut Hukum Syarak, hendaklah disifatkan sebagai bukan isteri suaminya bagi maksud seksyen ini.
Jenayah rogol hanya boleh dilakukan oleh seorang lelaki ke atas seorang perempuan. Intipati jenayah rogol ialah satu hubungan seks yang dilakukan tanpa kerelaan sebenar oleh pihak perempuan. Andainya perempuan yang menjalin hubungan seks itu masih dibawah umur 16 tahun, Kanun Keseksaan masih menganggapnya sebagai suatu jenayah rogol, walaupun perempuan itu memberi kerelaan penuh dan berperanan aktif dalam hubungan seks itu. Dalam Islam rogol mempunyai makna yang hampir sama dengan paksaan berzina. Syariat Islam mendefinisikan rogol sebagai zina bi al jabr (zina paksaan) iaitu perempuan yang terpaksa berzina atau diperkosa. Mangsa yang dirogol tidak akan menanggung dosa, hanya orang yang merogol akan menanggung dosa. Namun jika perempuan itu merasa kelazatan perlakuan rogol itu, perempuan itu tidak boleh lari dari dosa.
Berdasarkan sebuah hadis Nabi yang bermaksud Dari Alqamah bin Waiel mengenai kisah seorang wanita yang pernah dipaksa untuk berzina ia berkata: Bersabda Nabi SAW kepadanya, “Pergilah engkau sesungguhnya Allah telah mengampuni dosa engkau”, Dan ia berkata pula kepada lelaki yang telah memaksa perempuan tersebut berzina.“Rejamlah dia” Riwayat Tirmidzi. Ulama berselisih pendapat tentang jenayah rogol ini, iaitu pertama golongan yang mengatakan rogol seumpama zina, malah lebih kejam darinya, oleh itu hukumannya juga haruslah lebih keras dan berat. Golongan kedua tidak berpendapat rogol adalah zina kerana pembuktian rogol tidak memerlukan saksi.
Perbandingan antara rogol dalam Kanun Keseksaan dengan zina bil jabr dalam Undang- Undang Islam dari segi mens rea atau niat mempunyai persamaan. Berdasarkan Kanun Keseksaan, mens rea dalam perlakuan rogol ialah seseorang itu mestilah berniat untuk melakukan rogol ke atas mangsa dengan sangaja, mangsa perlakuan seks itu tidak rela diperakukan sebegitu dan tidak mahu hubungan seks itu berlaku, orang yang melakukan rogol itu mengetahui bahawa dia bukan suami kepada perempuan itu dan perempuan yang memberi kerelaan itu percaya dengan suci hati bahawa orang yang disetubuhinya adalah suaminya yang sah. Mens rea bagi zina bil jabr boleh dilihat berdasarkan definisi zina bil jabr itu sendiri yang mana persetubuhan atau zina itu mestilah berlaku secara paksaan ke atas perempuan itu. Perkara yang boleh dibangkitkan sebagai mens rea berdasarkan definisi itu ialah zina itu berlaku tanpa kemahuan perempuan itu, orang yang melakukan zina itu berniat untuk memaksa perempuan itu dan zina itu terjadi adalah kerana paksaan yang dibuat oleh lelaki itu. Oleh itu, persamaan yang boleh dilihat antara zina bil jabr dengan rogol dibawah Akta 574 ialah perlakuan seks yang terjadi adalah tanpa kerelaan perempuan itu dan wujudnya unsur paksaan dari pihak lelaki dan dilakukan dengan sengaja.
Perbandingan jenayah rogol di bawah Kanun Keseksaan dengan zina bil jabr dapat dilihat dari segi actus reus kesalahan itu. Actus reus ialah perlakuan atau perbuatan yang dilakukan dalam jenayah itu. Dari segi actus reus, terdapat persamaan antara zina bil jabr dengan rogol di bawah Kanun Keseksaan ialah perlakuan memasukkan zakar ke dalam kemaluan atau faraj perempuan tanpa kerelaan perempuan itu.
Kanun Keseksaan dalam peruntukan seksyen 376 jika sabit kesalahn, menghukum pesalah rogol dengan hukuman penjara tidak kurang dari 5 tahun dan tidak lebih dari 20 tahun dan boleh dikenakan sebatan rotan. Manakala dalam Undang-Undang Jenayah Islam pesalah zina bil jabr iaitu perogol wajib dijatuhi hukuman had zina sama ada rejam atau sebat. Bagi kesalahan sumbang mahram iaitu kesalahan merogol anak atau mahramnya sendiri hendaklah dibunuh. Hujahnya ialah orang yang menikahi atau menyetubuhi orang yang haram baginya hukumnya ialah bunuh. Maka bagi pesalah yang memperkosa anak, adik, kakak atau darah dagingnya sendiri wajib dijatuhi hukuman bunuh. Hal ini kerana perbuatan sumbang mahram ialah perbuatan yang paling keji dan jijik di sisi Islam dan masyarakat. Lagipun sesetengah fuqaha berpendapat rogol lebih teruk dari zina dan hukumannya juga mesti lebih berat dan lama. Oleh itu wajarlah hukuman bunuh bagi kesalahan orang yang merogol darah daging sendiri kerana perkara tersebut lebih keji dari zina dan melampaui batas kemanusiaan.
Jenayah lain di dalam Kanun Keseksaan yang boleh dibandingkan dengan jenayah yang jatuh dalam Undang-Undang Jenayah Islam ialah jenayah seks di luar tabii dengan jenayah liwat. Seks di luar tabii atau seks menyimpang boleh didefinisikan sebagai perlakuan seks yang secara umumnya tidak boleh diterima secara sosial dan juga tidak diterima oleh kebanyakan agama dan budaya seperti melakukan seks dengan haiwan, liwat, sumbang mahram dan lain-lain. Terdapat peruntukan mengenai jenayah seks di luar tabii dalam Kanun Keseksaan Malaysia iaitu seksyen 377, seksyen 377A, seksyen 377C, seksyen 377D dan seksyen 377E Kanun Keseksaan. Seksyen-seksyen tersebut menyebut bentuk kesalahan dan hukuman yang berbeza. Manakala maksud liwat ialah suatu persetubuhan yang dilakukan dengan memasukkan zakar ke lubang dubur sama ada yang melakukannya adalah lelaki sesama lelaki (homoseksual) atau lelaki dengan perempuan. Dr. Musthafa Dib al-Bigha dalam kitab al-Tazhib fi adillah matan al-Ghayah wa al-Taqrib, halaman 208 mendefinisikan liwat sebagai hubungan seks sesama lelaki dan juga antara lelaki dan perempuan yang bukan isterinya melalui dubur secara rela. Dalam Islam, liwat adalah suatu perbuatan terkutuk seperti mana dalam firman Allah dalam surah Al-A’raf ayat 80-81 yang bermaksud “Dan Lut tatkala ia berkata kepada kaumnya: Mengapa kamu mengerjakan perbuatan yang jahat itu yang belum pernah dikerjakan oleh sesiapa pun di dunia ini sebelum kamu. Sesungguhnya kamu mendatangi lelaki untuk melepaskan nafsumu tidak kepada wanita, malah kamu ini adalah kaum yang melampaui batas.”
Actus reus dalam jenayah seks di luar tabii menurut Kanun Keseksaan ialah perlakuan memasukkan alat kemaluan ke dalam kemaluan binatang (seksyen 377), memasukkan kemaluan kedalam mulut atau dubur (seksyen 377A), perlakuan memasukkan sebarang objek ke dalam dubur atau kemaluan (seksyen 377 CA), melakukan kelucahan melampau (377D) dan perlakuan mempengaruhi atau memujuk seorang kanak-kanak di bawah umur 14 tahun untuk melakukan kelucahan melampau (seksyen 377E). Jika dibandingkan dengan jenayah liwat di bawah Undang-Undang Jenayah Islam, actus reus dalam jenayah itu ialah perlakuan memasukkan zakar ke dalam dubur pasangannya seperti yang dijelaskan dalam definisi liwat. Dari segi mens rea seks di luar tabii, seksyen 377B dengan jelas menyebut "Sesiapa yang secara sukarela melakukan persetubuhan bertentangan dengan aturan tabii .....” akan disabitkan dengan kesalahan jenayah tersebut dan seksyen 377C menekankan jenayah itu mesti dilakukan secara paksaan tanpa kerelaan pasangannya. Jenis mens rea yang berbeza dalam kedua-dua seksyen ini membezakan darjah hukuman dari aspek had minimum hukuman penjara yang dikenakan. Manakala mens rea bagi jenayah liwat di bawah Undang-Undang Jenayah Islam pula perlakuan liwat itu mestilah secara rela tanpa paksaan untuk mensabitkan orang yang diliwat dan orang yang meliwat melakukannya secara sengaja. Sebagai contoh, Enakmen Kanun Jenayah Syariah Kelantan 1985 bahagian II seksyen 14 berkenaan liwat menyatakan “Sesiapa yang dengan sengaja melakukan perbuatan liwat....”
Selain itu, perbandingan kategori juga boleh dilihat antara jenayah seks di luar tabii dengan liwat. Bagi jenayah seks di luar tabii bawah Kanun Keseksaan, seksyen 377 hingga 377E mengandungi 6 peruntukan berasingan mengenai jenayah luar tabii (unnatural offences). Kategori pertama ialah persetubuhan luar tabii dengan haiwan (seksyen 377), kedua ialah persetubuhan luar tabii melalui dubur atau mulut (seksyen 377A), ketiga ialah persetubuhan luar tabii tanpa kerelaan (seksyen 377C), keempat ialah perhubungan seks dengan objek sama ada melalui dubur atau kemaluan hadapan (seksyen 377 CA), kelima ialah melanggar kesopanan dengan melakukan kelucahan melampau (seksyen 377D) dan yang terakhir merangsang seorang kanak-kanak dibawah 14 tahun untuk melakukan kelucahan melampau (seksyen 377E). Berbanding dengan jenayah seks luar tabii, jenayah liwat boleh dipecahkan kepada tiga iaitu perlakuan liwat yang dilakukan oleh lelaki ke atas lelaki lain, lelaki ke atas perempuan dan suami ke atas isterinya.
Seterusnya,hukuman jenayah seks di luar tabii yang diperuntukkan dalam Kanun Keseksaan adalah berbeza dengan hukuman jenayah liwat di bawah Undang-Undang Jenayah Islam. Bagi jenayah seks di luar tabii dengan haiwan, hukumannya ialah penjara sehingga 20 tahun dan denda atau sebat. Kesalahan mengikut seksyen 377A, akan dihukum di bawah seksyen 377B dengan penjara tidak melebihi 20 tahun dan hendaklah disebat. Bagi kesalahan di bawah seksyen 377C, hukumannya ialah penjara tidak kurang dari 5 tahun dan tidak melebihi 20 tahun dan hukuman sebat. Jika sabit kesalahan di bawah seksyen 377D boleh dikenakan hukuman penjara maksimum 2 tahun dan di bawah seksyen 377E pula akan dikenakan hukuman penjara tidak melebihi 5 tahun dan hendaklah disebat. Manakala hukuman bagi jenayah liwat mengikut Undang-Undang Jenayah Islam bergantung kepada pendapat para fuqaha’ kerana para fuqaha’ bercanggah pendapat sama ada liwat itu tergolong sebagai zina atau tidak. Terdapat tiga mazhab yang mengeluarkan pendapat tentang hukuman liwat menurut Islam.
Mazhab pertama iaitu para sahabat Rasulullah seperti al-Nasir, al-Qasim bin Ibrahim dan al-Syafie mengatakan hukuman liwat ialah bunuh ke atas si peliwat dan yang diliwat. Pendapat ini bersandarkan pada hadis Rasulullah yang berbunyi “Sesiapa yang kamu dapati melakukan liwat (amalan kaum Nabi Lut) maka bunuhlah si peliwat dan yang diliwat.” Berdasarkan hadis ini, Imam al-Syafie menegaskan hukuman liwat ialah direjam dengan batu sampai mati ke atas mereka yang terbabit sama ada lelaki-lelaki tersebut sudah berkahwin ataupun belum berkahwin. Hukuman mati juga diakui oleh al-Imam Malik dan al-Imam Ahmad bin Hanbal. Mengikut mazhab kedua pula iaitu golongan al-Syafieyyah menyamakan hukuman liwat sebagai mana hukuman zina iaitu rotan bagi yang belum berkahwin dan rejam bagi yang sudah berkahwin. Bagi mazhab ketiga pula iaitu menurut al-Imam Abu Hanifah, hanya hukuman takzir yang boleh dikenakan ke atas kesalahan liwat kerana liwat bukanlah zina dan hukuman hudud tidak boleh dikenakan. Bagi hukuman meliwat isteri oleh suaminya sendiri, mazhab Syafie menyatakan hanya hukuman takzir yang dikenakan.
Kesimpulannya, banyak perbandingan yang boleh dibuat berdasarkan jenayah rogol dan seks luar tabii menurut Kanun Keseksaan Malaysia dengan jenayah zina dan liwat menurut Undang-Undang Jenayah Islam. Masyarakat melihat hukuman yang dijatuhkan oleh Undang-Undang Islam bersifat kejam namun sebenarnya hukuman dalam Undang-Undang Jenayah Islam lebih adil dan berupaya memberi peringatan dan amaran keras terhadap pesalah dan individu lain supaya tidak mengulangi dan mencuba melakukan jenayah.
p/s: perbincangan diatas lebih menjurus kepada mens rea n actus reus.
Wednesday, 4 January 2012
CARA-CARA BERKAHWIN IKUT UNDANG-UNDANG SIVIL Malaysia
Sebelum berkahwin, setiap pasangan mesti memenuhi syarat-syarat asas dalam perkahwinan menurut Akta Membaharui Undang-Undang (Perkahwinan dan Perceraian) 1976. Antara syarat-syarat yang perlu dipenuhi ialah pasangan tersebut mestilah berumur lebih dari lapan belas tahun bagi lelaki dan genap enam belas tahun bagi perempuan menurut seksyen 10 Akta 164 dengan lesen kebenaran yang dikeluarkan oleh Ketua Menteri sebagaimana yang diperuntukkan di bawah seksyen 21(2) Akta 164. Selain itu, tiap-tiap pihak yang ingin berkahwin mestilah bukan saudara atau tiada tali persaudaraan yang dilarang berkahwin di bawah seksyen 11, orang yang berumur bawah dari dua puluh satu tahun perlu mendapat kebenaran bertulis dalam seksyen 12, pasangan itu mestilah terdiri daripada lelaki dan perempuan dan pihak-pihak yang ingin berkahwin itu mestilah seorang yang masih bujang atau belum berkahwin (monogamous marriage) kerana mengikut seksyen 6 Akta 164, seseorang itu tidak boleh berkahwin lagi pada masa perkahwinannya yang terdahulu masih lagi berterusan. Setelah memenuhi semua syarat asas perkahwinan, seseorang itu perlu melakukan prosedur permulaan perkahwinan, pengupacaraan perkahwinan dan pendaftaran perkahwinan.
Permulaan bagi perkahwinan ialah persiapan awal yang perlu dilakukan oleh pihak-pihak yang akan berkahwin menurut Akta 164 dalam sesebuah perkahwinan sivil. Peruntukan yang berkaitan dengan langkah-langkah yang perlu dilakukan bagi permulaan perkahwinan ialah seksyen 14 hingga seksyen 20. Langkah pertama yang perlu diambil oleh mereka yang ingin berkahwin di Malaysia mengikut seksyen 14 Akta 164 ialah memberi notis pemberitahuan kepada Pendaftar perkahwinan daerah itu dan mereka perlu menandatangani dan memberi sendiri suatu pemberitahuan dalam Borang B seperti yang disebutkan dalam Jadual Pertama Kaedah 3 Akta 164. Sebelum pemberitahuan dibuat, mereka mestilah telah tinggal di daerah perkahwinan selama tujuh hari terlebih dahulu. Jika kedua-dua pihak tinggal di daerah yang sama, hanya satu pemberitahuan yang perlu ditandatangani dan jika mereka tinggal di daerah berasingan, mereka mesti mengisi borang itu di daerah masing-masing.
Setelah menerima notis itu, Pendaftar akan menyiarkan satu salinan notis tersebut di suatu tempat yang mudah dilihat oleh orang ramai. Notis itu mestilah dibiarkan tertampal selama tiga bulan atau sehingga Pendaftar mengeluarkan surat perakuannya untuk perkahwinan yang dicadangkan itu, mengikut mana-mana yang lebih awal seperti yang dinyatakan dalam seksyen 15 Akta 164. Notis pemberitahuan dalam seksyen 14 hendaklah disertai dengan suatu akuan bertulis di bawah seksyen 16 Akta 164. Akuan bertulis ini mengandungi perkara-perkara seperti tempoh kehadirannya dalam daerah perkahwinan tersebut selama tujuh hari ((a)), keterangan mengenai umur, status samada janda, duda atau balu ((b)), bebas dari apa-apa sekatan-sekatan perkahwinan ((c)), dan kedua-duanya masih bujang atau tiada perkahwinan terdahulu yang masih berterusan. Akuan bertulis itu mesti ditandatangani oleh pasangan itu di hadapan Pendaftar.
Setelah Pendaftar berpuas hati dengan akuan bertulis dan notis yang telah diberikan mengikut seksyen 15 dan seksyen 16, suatu sijil perakuan untuk berkahwin akan dikeluarkan selepas dua puluh satu hari notis itu disiarkan. Pengeluaran sijil perakuan itu disebut dalam seksyen 17 dan borang yang dimaksudkan ialah Borang C Jadual Pertama Kaedah 4. Setelah sijil perakuan perkahwinan itu dikeluarkan, upacara perkahwinan mestilah diadakan dalam masa enam bulan dari tarikh pemberitahuan perkahwinan itu mula disiarkan. Menurut seksyen 18, jika tiada upacara perkahwinan dibuat dalam tempoh enam bulan itu, segala perbuatan berikutnya adalah terbatal dan pihak-pihak dalam perkahwinan itu perlu mengulang semula daripada langkah pertama. Namun, jika ada kaveat diserahkan untuk menghalang perakuan dikeluarkan daripada Pendaftar dan bantahan itu tidak diluluskan maka pemberitahuan baru tidak diperlukan walaupun telah tamat tempoh enam bulan. Kaveat atau bantahan terhadap perkahwinan dikemukakan oleh mana-mana pihak yang tidak bersetuju dengan perkahwinan yang dicadangkan. Seksyen 19(1) Akta 164 membenarkan pihak yang menentang perkahwinan tersebut membuat bayaran yang ditetapkan dan menyerahkan suatu keveat kepada Pendaftar Perkahwinan untuk menghalangnya daripada mengeluarkan perakuan perkahwinan tersebut. Subseksyen 19(2) menghuraikan kandungan yang perlu ada dalam suatu kaveat iaitu butir-butir peribadi si pembuat kaveat seperti nama dan alamat serta alasan-alasan kepada bantahan terhadap sesuatu perkahwinan itu.
Jika suatu kaveat telah diserahkan, Pendaftar Perkahwinan tidak boleh mengeluarkan perakuan yang membenarkan perkahwinan itu diteruskan. Namun, jika Pendaftar itu berpuas hati bahawa bantahan itu tidak sepatutnya ditimbulkan atau si pembuat kaveat itu telah menarik balik kaveat yang telah diserahkan maka Pendaftar itu boleh mengeluarkan suatu perakuan bagi perkahwinan itu berlangsung. Hal ini jelas dinyatakan dalam seksyen 20(1) dan jika Pendaftar itu enggan mengeluarkan suatu perakuan perkahwinan, maka pihak-pihak dalam perkahwinan itu boleh memohon rayuan kepada Mahkamah Tinggi. Mahkamah berhak sama ada mengesahkan tindakan Pendaftar yang enggan mengeluarkan perakuan itu atau memberi arahan supaya perakuan itu dikeluarkan sebagaimana yang termaktub dalam seksyen 20(2).
Seterusnya, jika perkahwinan yang dicadangkan itu tiada sebarang bantahan atau tentangan daripada mana-mana pihak, perkahwinan itu hendaklah diupacarakan sebagaimana yang diperuntukkan dalam seksyen 22 hingga 26 yang memperuntukkan bagaimana sesuatu perkahwinan diupacarakan mengikut kehendak Akta 164 sama ada ia adalah perkahwinan sivil, perkahwinan mengikut agama atau adat istiadat, tempat-tempat perkahwinan itu dilangsungkan sama ada dalam Malaysia atau luar negara dan siapakah pihak-pihak yang terlibat dalam suatu upacara perkahwinan itu selain daripada pihak-pihak kepada perkahwinan itu sendiri. Pihak-pihak kepada perkahwinan itu boleh memilih sama ada mahu melangsungkan upacara perkahwinan mereka di Malaysia ataupun di luar negara. Jika pihak-pihak kepada perkahwinan itu memilih untuk melangsungkan perkahwinan itu di dalam Malaysia, Akta 164 di bawah seksyen 22(1) ada memperuntukkan tiga tempat yang boleh dipilih oleh pihak-pihak kepada perkahwinan tersebut. Tempat-tempat tersebut ialah di Pejabat Pendaftar (seksyen 22(1)(a)), tempat-tempat lain daripada Pejabat Pendaftar (seksyen 22(1)(b)) atau di gereja atau rumah berhala (seksyen 22(1)(c)). Jika pasangan perkahwinan itu memilih untuk mengupacarakan perkahwinan mereka di Pejabat Pendaftar, pasangan tersebut hendaklah menghadirkan diri di Pejabat Pendaftar pada bila-bila masa antara jam enam pagi hingga tujuh petang. Pendaftar itu sendiri akan melakukan upacara perkahwinan tersebut.
Bagi pasangan yang ingin mengupacarakan perkahwinan mereka di tempat lain selain daripada Pejabat Pendaftar, pasangan tersebut hendaklah membuat permohonan terlebih dahulu daripada Ketua Menteri bagi mendapat suatu lesen yang membenarkan perkahwinan itu diupacarakan di tempat lain sepertimana yang diperuntukkan dalam seksyen 21(3) dengan mengisi borang permohonan lesen untuk mengupacarakan perkahwinan di suatu tempat lain selain daripada Pejabat Pendaftar. Pasangan dalam perkahwinan itu mestilah menyatakan butir-butir alasan yang boleh meyakinkan Ketua Menteri untuk mengupacarakan perkahwinan mereka di tempat yang dicadangkan. Perkahwinan di bawah seksyen 22(1)(b) ini boleh diupacarakan pada bila-bila masa dan dilakukan oleh seorang Pendaftar. Pasangan yang memilih untuk mengupacarakan perkahwinan di gereja atau rumah berhala selalunya berniat untuk berkahwin mengikut agama, adat atau kelaziman. Ia boleh diupacarakan sama ada di gereja atau rumah berhala atau mana-mana tempat perkahwinan mengikut seksyen 24(1) dengan diupacarakan oleh paderi, priest atau minister atau seseorang lain yang bukan ahli agama seperti yang diperuntukkan dalam seksyen 24(2) yang telah dilantik sebagai Penolong Pendaftar oleh Ketua Menteri pada bila-bila masa mengikut kesesuaian. Hanya orang yang dilantik sahaja yang boleh menguruskan upacara perkahwinan. Penolong pendaftar boleh mengupacarakan perkahwinan itu mengikut upacara adat istiadat sekiranya dia berpuas hati dengan keterangan-keterangan seperti umur, status pihak-pihak dalam perkahwinan itu, butir-butir persetujuan, jika perlu dan halangan-halangan yang boleh menyekat perkahwinan itu jika ada sepertimana yang dijelaskan dalam seksyen 22(3)(a)(b)(c)(d). Misalnya, jika perkahwinan itu merupakan perkahwinan pasangan beragama Hindu, maka segala kehendak dan keperluan pengupacaraan mengikut adat istiadat agama Hindu mestilah diikuti. Namun dalam kes Leong Wee Shing lawan Chai Siew Yin [2000] 5 MLJ 162, telah diputuskan bahawa suatu perkahwinan boleh dilakukan di mana-mana tempat perkahwinan mengikut pilihan pasangan dan tidak semestinya dilakukan di gereja atau rumah berhala. Tempat-tempat lain yang mengikut adat kelaziman seperti di rumah kediaman, di restoran atau mana-mana premis yang dipilih oleh pasangan boleh dijadikan tempat mengupacarakan perkahwinan.
Perkahwinan yang dilangsungkan itu mestilah disaksikan oleh sekurang-kurangnya 3 orang saksi termasuk seorang Pendaftar. Hal ini bermakna, perkahwinan pasangan tersebut perlu disaksikan oleh 2 orang saksi lain yang boleh dipercayai (in facie ecclesiae) oleh Pendaftar seperti yang diperuntukkan seksyen 22(5) Akta 164. Selain itu, pasangan yang ingin berkahwin itu mestilah mengemukakan suatu akuan berkanun yang diperoleh dengan cara mengisi Borang G ‘Permohonan Mengikut Istiadat Agama, Adat atau Kelaziman’ dalam Kaedah 9, Kaedah-Kaedah Membaharui Undang-Undang (Perkahwinan dan Perceraian) 1982. Akuan ini mesti dikemukakan kepada Penolong Pendaftar yang akan mengupacarakan perkahwinan itu seperti peruntukan dalam seksyen 24(2)(b). Setelah selesai perkahwinan, seksyen 25(2) memerlukan kedua-dua pihak kepada perkahwinan itu serta dua orang saksi mengakusaksikan dan menandatangani suatu catatan dalam daftar perkahwinan yang dicatatkan oleh Pendaftar Perkahwinan tersebut dan kemudiannya ditandatangani oleh Pendaftar itu.
Pasangan yang ingin mengupacarakan perkahwinan di luar negara, segala peruntukan dalam seksyen 26 mestilah diikuti. Bagi rakyat Malaysia yang tinggal di luar negara tetapi masih berdomisil di Malaysia, perkahwinan yang bakal diadakan boleh diupacarakan oleh Pendaftar yang telah dilantik oleh Ketua Menteri. Jika tiada apa-apa bantahan daripada pihak berkuasa negara di mana Kedutaan, Suruhananjaya Tinggi atau Pejabat Konsul itu terletak, maka pengupacaraan boleh diteruskan. Pendaftar yang mengupacarakan perkahwinan itu perlu berpuas hati bahawa salah seorang atau kedua-dua pihak dalam perkahwinan itu adalah warganegara Malaysia, berkeupayaan untuk berkahwin di bawah Akta 164, tidak bertentangan dengan mana-mana Undang-Undang domisil mana-mana pihak jika salah seorangnya bukan warganegara Malaysia, dan peraturan permulaan dalam perkahwinan yang diperuntukkan dalam seksyen 14 hingga 18 atau 20 telah dipatuhi sebelum upacara perkahwinan dilangsungkan. Segala acara pengupacaraan dan pendaftaran adalah sama seperti yang dilakukan di Malaysia. Menurut peruntukan seksyen 26(3), segala pengupacaraan perkahwinan di luar negara akan dianggap seperti dilakukan di Malaysia jika semua syarat dan keperluan mengikut Akta dipenuhi.
Setelah upacara perkahwinan dilangsungkan, setiap pasangan warganegara Malaysia yang tinggal di dalam negara atau di luar negara yang berkahwin selepas 1 Mac 1982 hendaklah mendaftarkan perkahwinan mereka dibawah seksyen 27 Akta 164. Selain itu, semua perkahwinan yang diupacarakan sebelum tarikh tersebut juga boleh didaftarkan di bawah Akta 164 mengikut peruntukan seksyen 33 dengan membuat permohonan kepada Pendaftar. Walaupun tidak didaftarkan, jika perkahwinan itu masih lagi sah, maka secara automatiknya Akta 164 menyifatkan perkahwinan itu sebagai telah didaftarkan menurut seksyen 4(1) Akta 164. Tujuan pendaftaran perkahwinan ini adalah bagi memastikan adanya satu rekod umum yang mengandungi keterangn lengkap tentang perkahwinan bagi kepentingan bersama. Perkahwinan yang didaftarkan mempunyai kesan perundangan dan boleh menggunakan mana-mana peruntukan dalam Akta ini jika mahu membuat sebarang tuntutan dalam perkahwinan. Pasangan yang melakukan upacara perkahwinan di negara asing boleh mendaftar perkahwinan mereka seperti yang diperuntukkan dalam seksyen 31 iaitu pendaftaran perkahwinan di negeri asing oleh warganegara Malaysia atau orang yang berdomisil di Malaysia.
Walaupun pasangan itu tidak berkahwin seperti yang diperuntukkan dalam seksyen 26 iaitu perkahwinan yang dilakukan di Kedutaan, Suruhanjaya Tinggi atau Pejabat Konsul Malaysia, perkahwinan itu juga perlu didaftarkan. Pasangan itu mempunyai tempoh selama enam bulan untuk mendaftarkan perkahwinan mereka jika mereka tidak pulang ke Malaysia selepas upacara perkahwinan itu. Jika pasangan atau salah seorang daripada pasangan tersebut pulang ke Malaysia selepas upacara perkahwinan tersebut dan masih lagi belum mendaftarkan perkahwinan itu walaupun tempoh enam bulan itu belum tamat, mereka diberi lagi enam bulan masa tambahan bermula daripda tarikh mereka pulang ke Malaysia untuk mendaftarkan perkahwinan mereka mengikut seksyen 31(1A). Semasa membuat pendaftaran, pasangan itu harus mengemukakan bukti-bukti seperti yang diterangkan dalam subseksyen (1B) iaitu perakuan perkahwinan atau apa-apa surat-menyurat yang boleh diterima bagi menunjukkan perkahwinan itu benar-benar berlaku. Pendaftar juga boleh meminta apa-apa maklumat tambahan.
Kesimpulannya, setiap perkahwinan sivil yang berlaku sama ada di Malaysia atau luar negara mestilah mematuhi syarat-syarat yang telah ditetapkan dalam Akta 164 dan mendaftarkan perkahwinan mereka mengikut Akta 164. Hal ini adalah untuk memastikan sesuatu perkahwinan dijalankan mengikut prosedur dan dilakukan secara sistematik. Kebaikannya ialah untuk mewujudkan suatu rekod perkahwinan yang sah dan pihak-pihak perkahwinan itu boleh menggunakan hak-hak yang diperuntukan dalam Akta 164 jika berlakunya sebarang masalah dalam masa perkahwinan berlangsung.
p/s: JOM KAWEN.....
undang-undang keluarga-perkahwinan
Penjelasan mengenai perkahwinan warga Malaysia yang diupacarakan di luar negara
p/s: tak kira dimana saja kita boleh kahwin....so, elakkan seks rambang...no free sex, no aids..
Mengikut definisi, perkahwinan adalah hubungan sah di sisi undang-undang yang disempurnakan melalui upacara sivil atau keagamaan antara dua individu yang ingin tinggal bersama sebagai pasangan seksual dan serumah. Perkahwinan juga adalah asas kehidupan berkeluarga dan bermasyarakat. Perkahwinan ialah hubungan yang mengikat antara dua orang yang diiktirafkan oleh pihak berkuasa sivil dan diikat oleh kepercayaan agama kedua- dua pihak yang terlibat iaitu suami dan isteri. Menurut Islam, perkahwinan ialah akad yang menghalalkan di antara lelaki dengan perempuan hidup bersama dan menetapkan tiap-tiap pihak daripada mereka hak-hak dan tanggungjawab. Dalam erti kata lain, suatu akad yang menghalalkan persetubuhan dengan sebab perkataan yang mengandungi lafaz nikah, perkahwinan dan sebagainya.
Statut yang bekaitan dengan perkahwinan dan perceraian ialah Akta Membaharui Undang-Undang (Perkahwinan dan Perceraian) 1976 yang mula berkuatkuasa pada 1 Mac 1982. Akta ini menegaskan penyatuan semua undang-undang berhubung dengan perkahwinan dan perceraian orang bukan Islam, semua perkahwinan mestilah perkahwinan monogamus dan semua perkahwinan perlu didaftarkan. Dalam perkahwinan, setiap pasangan mesti melalui proses atau prosedur perkahwinan. Proses yang dimaksudkan ialah setiap pasangan yang bakal berkahwin mesti memenuhi syarat-syarat asas perkahwinan, memenuhi semua langkah-langkah permulaan bagi perkahwinan, melakukan pengupacaraan perkahwinan dan mendaftarkan perkahwinan di bawah Akta 164.
Dalam perkahwinan, upacara perkahwinan merupakan salah satu perkara yang perlu dijalankan sebagai bukti menunjukkan terbentuknya sebuah perkahwinan yang sah antara kedua-dua pihak. Perkahwinan seharusnya dilakukan secara terbuka dan dihebah-hebahkan supaya masyarakat mengetahui siapakah pihak-pihak dalam perkahwinan itu dan bukannya dilakukan secara rahsia dan tertutup. Akta Membaharui Undang-Undang (Perkahwinan dan Perceraian) 1976 atau dikenali sebagai Akta 164 memperuntukkan pengupacaraan perkahwinan dalam seksyen-seksyen 22 hingga 26 yang menyatakan bagaimana sesuatu perkahwinan diupacarakan sama ada perkahwinan sivil atau perkahwinan mengikut agama atau adat istiadat sesuatu kaum, tempat-tempat perkahwinan itu dilangsungkan atau diupacarakan sama ada dalam Malaysia atau di luar negeri, dan pihak-pihak yang terlibat dalam pengupacaraan sesuatu perkahwinan itu selain daripada pihak pengantin itu sendiri.
Pengupacaraan perkahwinan dilakukan setelah sijil atau surat perakuan dikeluarkan dan upacara perkahwinan itu mestilah dilakukan dalam masa enam bulan dari tarikh pemberitahuan perkahwinan itu mula disiarkan. Menurut seksyen 18 Akta 164, jika upacara perkahwinan tidak dibuat dalam tempoh enam bulan itu, maka segala perbuatan berikutnya adalah batal. Perkahwinan yang hendak diupacarakan itu boleh dilakukan sama ada di dalam Malaysia atau pun di luar negara. Untuk suatu perkahwinan itu disifatkan berdaftar di bawah Akta 164, tidak semestinya perkahwinan itu perlu diupacarakan di Malaysia sahaja. Perkahwinan yang diupacarakan di luar negara juga boleh didaftarkan di bawah Akta 164 . Terdapat banyak pasangan yang berkahwin di luar negara tidak kira sama ada salah seorang daripada pasangan itu warganegara Malaysia atau kedua-dua pasangan itu adalah warganegara Malaysia yang tinggal di luar negara atas alasan-alasan yang tertentu dan berhasrat melakukan upacara perkahwinan mereka di luar negara.
Akta Membaharui Undang-Undang (Perkahwinan dan Perceraian) 1976 ada memperuntukkan bagaimana sesuatu perkahwinan itu boleh diupacarakan di luar negara. Peruntukan yang relevan mengenai pengupacaraan perkahwinan yang dilakukan di luar negara ialah seksyen 26 Akta 164. Seksyen ini menjelaskan seseorang yang dilantik sebagai Pendaftar mengikut subsesyen 28(4) Akta 164 boleh mengupacarakan sesuatu perkahwinan antara rakyat Malaysia yang berada di luar negara atau mempunyai domisil di Malaysia tetapi tinggal di luar negara. Jika tiada sebarang bantahan tentang perkahwinan tersebut daripada pihak berkuasa negeri di mana Kedutaan, Suruhanjaya Tinggi atau Pejabat Konsul Malaysia itu terletak, maka pengupacaraan itu boleh berlangsung. Pendaftar yang dimaksudkan di dalam seksyen 28(4) ialah kakitangan diplomatik Malaysia di luar negara yang dilantik oleh Menteri untuk bertindak sebagai Pendaftar Perkahwinan untuk menguruskan hal-hal perkahwinan yang diupacarakan megikut seksyen 26. Dalam tatacara biasa yang dilakukan oleh pihak kerajaan, perlantikan pegawai-pegawai berkenaan diberitahu melalui pemberitahuan dalam Warta.
Perkara penting yang perlu diketahui oleh mana-mana pasangan yang ingin mengupacarakan perkahwinan mereka di luar negara juga ada dinyatakan dalam seksyen 26 Akta 164. Mana-mana pihak yang ingin mengupacarakan perkahwinan mereka di luar negara mestilah memuaskan hati pihak Pendaftar Perkahwinan sepertimana yang dijelaskan dalam subseksyen 26(1)(a) hingga (d). Pendaftar itu mestilah berpuas hati bahawa salah seorang ataupun kedua-dua pihak dalam perkahwinan itu adalah warganegara Malaysia. Hal ini bermaksud jika suami atau isteri dalam pasangan perkahwinan itu adalah rakyat negara lain, perkahwinan itu masih lagi boleh diupacarakan oleh Pendaftar Perkahwinan tersebut. Seterusnya, pasangan itu juga harus memastikan bahawa mereka berkeupayaan untuk berkahwin mengikut Akta 164 iaitu setiap pihak dalam perkahwinan itu mestilah cukup umur sepertimana yang dinyatakan dalam seksyen 10 yang menyatakan tak sah perkahwinan itu jika salah satu pihak berumur di bawah umur minimum perkahwinan iaitu di bawah lapan belas tahun dan bagi pihak perempuan jika berumur enam belas tahun mestilah mengemukakan suatu lessen kebenaran untuk berkahwin yang diberikan oleh Ketua Menteri di bawah subseksyen 21(2).
Selain itu, perkahwinan yang diupacarakan itu mestilah bukan suatu perkahwinan yang bertentangan dengan undang-undang domisil kepada pihak yang tidak berdomisil di Malaysia itu. Contohnya, jika pihak perempuan itu berdomisil di England manakala pihak lelaki berdomisil di Malaysia, perkahwinan yang akan diupacarakan itu akan dianggap sah di negara pihak perempuan itu iaitu di England. Pasangan yang ingin mengupacarakan perkahwinan itu juga perlu mematuhi segala peruntukan dalam seksyen 14 hingga seksyen 18 atau seksyen 20 (permulaan bagi perkahwinan) Akta 164 sebelum perkahwinan itu boleh diupacarakan. Permulaan bagi perkahwinan yang dimaksudkan ialah pemberitahuan mengenai perkahwinan yang dicadangkan mestilah diberi sekurang-kurangnya dua puluh satu hari dan tidak lebih daripada tiga bulan, pemberitahuan itu perlulah disiarkan di pejabat Pendaftar di Kedutaan, Suruhanjaya Tinggi atau Pejabat Konsul di mana perkahwinan itu akan diupacarakan dan di Pejabat Pendaftar bagi daerah perkahwinan dalam Malaysia di mana tiap-tiap satu pihak itu biasanya tinggal akhir sekali dan tiada kaveat atau bantahan yang diterima.
Kesimpulannya, kesan bagi perkahwinan yang diupacarakan di luar negara mengikut Akta 164 ialah segala acara bagi pengupacaraan dan pendaftaran perkahwinan itu adalah sama seperti yang dilakukan di Malaysia. Mengikut subseksyen 26(3), pengupacaraan sesuatu perkahwinan yang diupacarakan di Kedutaan, Suruhanjaya Tinggi atau Pejabat Konsul Malaysia yang terletak di mana-mana negara jika telah memenuhi syarat-syarat dan keperluan mengikut Akta 164 maka ia boleh disifatkan sebagai suatu perkahwinan yang diupacarakan di Malaysia.
Subscribe to:
Posts (Atom)